Հանդիպում ես մեկին ... Սիրահարվում ... ու թվում է սա է երջանկությունը ... բազմաթիվ հաճելի պահեր ... սկզբից երջանիկ օրեր ... խոստումներ ... անթիվ անհամար փաղաքշական բառեր ... իսկ հետո ... ինչ հետո ... հաջորդող հիասթափություների շարան, որ կոտրում են ներսից ... արցունքներ , խեղտող կարոտ ... Վերջ այլ աչքեր ... Սկսում ես չհավատալ հրաշքների , թվում է էլ երբեք չես հանդիպի մեկին, ում կկարողանաս սիրել ,այն ինչ ապրածդ սեր էլ չեր ...Մտածում ես ,թե ամեն ինչ սուտ է , Զգում ես որ հոգիդ պատում է անսովոր և միևնույն ժամանակ սովորական դատարկություն ... Արդեն նախընտրում ես մենակ մնալը ...ոչինչ չզգալը... չսիրելը ... չէ որ այդ ամենին հաջորդելու է կորցնելը , կոտրվելը ... Շարունակում ես ապրելդ ...եթե դա կարելի է համարել ապրել ... Չկա ոչ մի հետաքրքրություն , չկա իմաստ , սառած ես , մեռածա ներսդ ...հետ նայի մի հատ արժանի էր ... Հասկանում ես , որ միայն սիրելով կարող ես ապրել ... իսկ հիմա դու չես ապրում ` գոյատևում ես ... Թվում թե վերջ ... Սա է կյանքը ,պետք է համակերպվես... թվում է ,թե էլ երբեք չես կարող զգալ ,այն ինչ մի ժամանակ էիր զգում ..